De professionele mountainbiker heeft van race nog nooit een platform gemaakt. Maar temidden van de protesten tegen raciale onrechtvaardigheid, vertelt hij over het feit dat hij zwart is in een overwegend blanke sport, de uitdagingen waarmee hij op en naast de baan wordt geconfronteerd en wat we allemaal kunnen doen om vooroordelen in de buitenwereld aan te pakken.
Eliot Jackson rijdt voor het Giant Factory Off-Road Team. Op 3 juni plaatste hij een video waarin hij zijn ervaringen als een van de weinige zwarte racers op het UCI Mountain Bike World Cup downhill-circuit en zijn mening over de reactie van de wielergemeenschap op de George Floyd-protesten vertelde. De video is bijna 97.000 keer bekeken. Jackson breidde zijn commentaar voor Outside uit.
Veel activisten en zwarte mensen spreken al heel lang over geweld en racisme tegen zwarte mensen, maar ze hadden geen stem. Ze hebben nu een stem. Maar het is ook moeilijk, want ineens heb je mensen die zeggen: “Nu luister ik.” Wat doe je met die situatie?
Het enige verhaal dat ik kan vertellen, is het mijne. Ik ben geen activist, ik ben een atleet. En ik ben een zwarte atleet. Ik ben hier niet om namens alle zwarte mensen te spreken. Ik ben hier niet om iets anders te doen dan je mijn ervaring te vertellen, de emoties die ik heb gevoeld en hoe ik behandeld wil worden, en zo probeer ik iedereen in mijn leven te behandelen – met respect en empathie.
Ik ben opgegroeid in Oklahoma en later in Californië en heb met mijn broer motorcross gereden tot ik 15 was. Als kind reed ik voor Kawasaki en won ik vijf nationale kampioenschappen. Een paar jaar nadat ik was gestopt met motorracen, nodigde een van mijn vrienden me uit om te gaan mountainbiken. We gingen naar Whistler, British Columbia, en ik vond het geweldig. Ik had zoiets van: dit is wat ik wil doen. Het was 2008 en ik was 18. Toen ik terugkwam van die reis, liet een vriend me al deze UCI Mountain Bike World Cup downhill-video’s zien. Toen ik ze keek, wilde ik gewoon naar deze plaatsen gaan en hun geweldige tracks rijden. Ik besloot dat ik een WK-racer zou worden.
Ik heb een plan opgesteld. Ik heb het regelboek van de USA Cycling (USAC) keer op keer gelezen en leerde dat ik mijn proflicentie moest halen en vervolgens een bepaald aantal UCI-punten moest verzamelen bij profraces om me te kwalificeren voor een Wereldbeker. In 2010 heb ik er mijn hele jaar omheen gepland. In mijn tweede downhill-race, bij de Sea Otter Classic in Monterey, Californië, won ik het categorie 1-evenement – het hoogste niveau van amateurraces – en verdiende ik mijn profcard. Ik ging naar nog een paar races om UCI-punten te behalen, maar ik crashte of kwam niet hoog genoeg neer. Mijn laatste kans dit jaar waren nationale kampioenschappen. Het was mijn vierde of vijfde race op een mountainbike, en niemand wist wie ik was. Ik eindigde als vijfde in de kwalificatie, maar ik crashte in de finale.